...::: A R T H E D A I N :::...

Geografia

Arthedain, północne królestwo Dúnedainowów na wygnaniu, to kraina, której granicę stanowi Rzeka Lhun na zachodzie, rozpościerająca się po lodowe równiny Północnych Pustkowi (nazywanych również Forochel lub Forodwaith) na północy oraz sięgająca Wichrowych Wzgórz (sindarin: "Emyn Sul") na wschodzie. Terytorium Arthedainu obejmuje wszystkie ziemie ograniczone nieregularną granicą, leżące na północ od Wielkiego Gościńca Wschodniego, pomiędzy Rzeką Lhun i Wichrowymi Wzgórzami oraz rozciągające się około czterystu mil we wszystkich kierunkach.

Sercem krainy zawsze była północna część terytorium ze Wzgórzami Zmierzchu (sindarin: "Emyn Uial") i Północnymi Wzgórzami (sindarin: "Emyn Uial") na wschodzie, gdzie mieści się stolica krainy oraz siedziba Króla w Fornost Erain, jedynie dzień jazdy od Oiolad, kiedyś stanowiącej pogranicze z wrogim królestwem Angmaru. Ochronę południowo-wschodniej części pogranicza zapewniają słabo zamieszkałe Wichrowe Wzgórza, natomiast północą wzdłuż krawędzi Forodwaith tworzą grzbiety Rammas Formen (sindarin: "Północny Mur"). Po chronionej stronie znajdują się Komarowe Bagniska oraz Kraj Bree leżący na przecięciu Wielkiego Gościńca Wschodniego z Północnym Gościńcem (później znanym jako Zielona Ścieżka) łączącym Fornost z odległym Cardolanem.

Przez centralny Arthedain, ze Wzgórz Zmierzchu w kierunku południowym toczy swe wody Rzeka Baranduina. Wyższą i bardziej nierówną wschodnią częścią jej doliny stanowi Nan Túrath (sindarin: "Dolina Zwycięstw") zwana również Arandor (sindarin: "Krainą Królów"). Chociaż nie jest aż tak skalista i nierówna jak wzgórza i pagórki wokół źródeł rzeki, jest jednak wystarczająco skalista, aby uprawne mogły jedynie wąskie doliny wzdłuż strumieni. Na zachodnim brzegu znajduje się Siragalë, dawna prowincja Arnoru, gdzie ziemie są znacznie żyźniejsza. Obszar ten w dużej liczbie zasiedlili Hobbici tworząc terytorium, które sami nazwali Shire. Dalej na południe z biegem Baranduiny, po minięciu Bree oraz Wielkiego Gościńca Wschodniego leży Cardolan, natomiast na zachód od Shire i Wzgórz Zmierzchu leży królestwo Elfów w Lindonie. Nie są one zagrożeniem dla Arthedainu, a zarazem stanowią smutne wspomnienie i świadectwo powolnego upadku Wolnych Ludów w Eriadorze.

Mieszanina wpół zdewastowanych form terenowych z urodzajnymi miało decydujący wpływ na kształtowanie się społeczności Eriadorczyków, którzy jako pierwsi budowali tutaj swe domy w okresie wczesnej Drugiej Ery. Na kredowych preriach nie występowało istotne osadnictwo ani pasterskie ani inne. Wzgórzyste tereny były jednak pokryte formami wegetacji nazywanymi lasami silvańskimi, noszącymi swą nazwę od Elfów, którzy przemierzali je przed osiedlaniem się tam ludzi. Gęste lasy rozkwitały tutaj, rozrastając się dzięki najlepszym źródłom wody w pobliżu szczytów wzgórz, gdzie jedynie kilka skalistych formacji i polan pozostawało nagich, pokrytych trawą lub samą ziemią. Eriadorskie gospodarstwa i posiadłości klanowe zwykle były zlokalizowane w osłoniętych, leśnych dolinach choć pasterze przemierzali ze swymi stadami odkryte wzniesienia i prerie.

Wzgórza, które z powodu zbyt szybkiego odpływu wody zostały jej pozbawione, porośnięte były trawami i wrzosami oraz nazywane były wrzosowymi krainami lub wrzosowiskami. Na tych obszarach często spotykane są skaliste formacje, a drzewa i krzaki były, często dosłownie, schowane w zagłębieniach i wąwozach. Wyrąb drzew i masowy wypas przekształcił w Drugiej Erze silvańską krainę we wrzosowiska. Nawet pierwsi Dúnedainowie przybywający na teren Arthedainu z południa niewiele wiedzieli o silvańskiej krainie, w czasach gdy była ona w swoim pełnym rozkwicie, a wielu uważało nawet, że jedynie Elfy, które uchroniły pokrywę leśną Siragalë przez zwykłe nie eksploatowanie jej, mogą zapewnić lasom wzrost.

Z początku Dúnedainowie poszukiwali tu metali i minerałów, które nie były dotychczas wydobywane przez Krasnoludów. Strategia ta sprawdzała się do pewnego stopnia, ponieważ zasobność dostępnych złóż minerałów Arthedianu była zbyt mała by zainteresować Plemię Durina. Występujące tu jednak pokłady ograniczają się jedynie do małych wulkanicznych intruzji rozsianych pod powierzchnią wzgórzystej Arthadańskiej krainy.

Złoża miedzi i kobaltu zostały odkryte w Pinnath Ceren, w dolnym biegu Baranduiny w Cardolanie. Cyna niezbędna obok miedzi do wytopu brązu pochodziła ze złóż we Wzgórzach Strachu leżących na zachód od Baranduiny w kraju Elfów oraz w Północnych Wzgórzach, w pobliżu których założono Fornost. Jego okolice były również wystarczająco bogate w złoża srebra, by ich obfitość zapewniła Ludziom z Eriadoru możliwość bicia monet. W północnej krainie zostały również odkryte w ilościach umożliwiających wydobycie ołów, sól, siarka oraz inne mało znane i rzadkie minerały. W okolicy stromych masywów górskich występowały skały kredowe dostarczające krzemienia do krzesania ognia, marmuru do prac kamieniarskich oraz doskonałego granitu do budownictwa. Tereny podmokłe i bagniska dostarczały darni oraz torfu, uniwersalnego materiału organicznego, który zarówno mógł służyć jako źródło opału, gdy wyczerpano leśne zasoby drewna lub mógł być wprost wykorzystywany jako źródło węgla w procesie wytwarzania sławnej Arnorskiej stali.

Rdzennym Eriadorczykom brakowało zarówno dobrej stali jak i społecznej organizacji, które mogłyby zapewnić rozkwit tej bezwzględnie zróżnicowanej krainy. Eriadorscy pasterze przemierzali większość terenów, lecz mieli raczej skłonność do tworzenia drobnych i mało znaczących plemiennych królestw, każdego wokół lokalnych małych kopalń lub żyznych dolin. Pojawiający się w większej ilości Dúnedainowie byli często witani jako kontemplacyjni astronomowie, których zainteresowanie ograniczało się jedynie do nie przesłoniętych szczytów wzgórz oraz krystalicznego powietrza niezbędnego do obserwacji nieboskłonu, a w konsekwencji mogli stać się siłą jednoczącą i zaprowadzającą pokój. Dziedzice Elendila, Wierni na wygnaniu z okresu końca Drugiej Ery wraz ze swoją literaturą, wiedzą i nadzwyczajną długowiecznością zapewnili ostatecznie północnej krainie jedność i umiejętności niezbędne do tego, by mogła się ona rozwinąć się i rozkwitnąć.